wychodzezamaz.pl: Historia florystki ślubnej

wtorek, 11 lutego 2014

Historia florystki ślubnej

Ceremonia zaślubin zawsze była związana z dekoracją roślinną. W średniowieczu było to nakrycie głowy panny młodej - w formie wianka. Wieńce także przyozdabiano głowę pana młodego. Mirtem dekorowano wejście do domu oraz inne miejsca towarzyszące uroczystości zaślubin. Na przełomie średniowiecza i odrodzenia pan młody "zrezygnował" ze ślubnego wieńca, a panna młoda, zaczęła zdobić czoło formą bardziej złożoną od mirtowego wianka - diademem, a od końca XIX wieku koroną. Dekorowano także ramiona dziewczyny, jej talię, welon i suknię, przypinając do nich małe mirtowe bukieciki, w których pojawiły się także rozmaryn i ruta. Symbolem miłości i wesela oraz sposobem na uniknięcie kontaktu ze złymi duchami było zabieranie do ślubu bukiecików z roślin przyprawionych lub też przypinanie do sukni małej kieszonki wypełnionej wonnymi przyprawami.Pogańskim zwyczajem, było sypanie przez dzieci, płatków kwiatów pod nogi młodej pary, aby zapewnić im przychylność bogów płodności.
W drugiej połowie XIX wieku pojawiły się bukiety ślubne. Przygotowywano je z białych kwiatów - róże, gardenie, konwalie, orchidee, buwaridie, stefanotis i zieleni towarzyszącej - mirt. Bukiety francuskie zaopatrzone były w rozety - ozdoby z papieru i jedwabiu.
Od końca XIX do lat trzydziestych wieku XX wyróżniało się następujące formy wiązek ślubnych:
- bukiet ślubny biedermeierowski - o symetrycznej, okrągłej formie, zwarty, wykończony rozetą i wstążkami opadającymi w dół.
- francuski lub zwykły półkolisty bukiet ślubny - różniący się od biedermeierowskiego luźniejszym ułożeniem kwiatów i mniej precyzyjną symetrią.
- bukiet ślubny lekko opadający - na ogół bez rozet, ale z tiulem i wstążką, przypominający formą kształt kropli przez dodanie różnego typu materiałów opadających do dołu.
- bukiet ślubny długo opadający - prototyp dzisiejszego "wodospadu" o tak długich liniach, że trzeba go było nosić na ramieniu.

źródło: Anna Nizińska, ABC florystyki